Mehmet Aydemir

Bir sen sığmadın şu Dünya’ya Bir de senin kendinde saklı düşlerin… Gün geldi kırıldın, sustun Gün geldi isyan ettin, baktın uzunca süre Hep bir anlam verdin, olmalıydı dedin… Ne hayallerin vardı oysa sınırsız Ufuk gıpta ile bakardı sana, sen ise ötesi sevdalı Renklerin uyumunu isterdin, takıştırıp yakıştırırdın Cümlelerin anlamı vardı sende, ona göre dinlerdin Afacanlık

Doğan güneş ufuktan başını kaldırmıştı derler Oysa güneş hep aynı yerindedir Güneş ne batar, nede doğar Değişen dünyanın eksenidir… Aşk derince bir hissiyat Uğruna nice riskler aldıran Kimine göre, neye göre var Yokluğu; varlığı kadar halden anlamayan bir muamma… Yaşam hiçbir zaman durmayan Akışkan Değişken Evrimleşen Olgunlaşan ve hatta dibine düşen Bitti dediğinde yeniden başlayan…

Zaman acımasız değil, hiçbir zaman Zaman şahitlik eder, olacaklara Olmuşlar ise anılarda saklıdır, zihnin derinliklerine işler Özlemek / Özlenmek Göreceli kavramlardır… Kayıplarımız var, paylaştığından anıları Bölüştüklerimiz var, bir bütünü Ödeştiklerimiz var, içimize sığmadığından Birde hep eksiktir, hiç ulaşılmadığından… Özlemek / öz/lemden/dir Özel/dir bir bedene sığdığından… Özlenmek ise yüce kavram Öncelikle bir gönülde yer almak Sonra

Bugün sana lazım diyenler, bilmez misiniz Ozan söylemiş “Gün gelir sana da lazım olur.” Diye… Adaletin olmadı yerde, türküler söylenmez ÖZGÜR Meyveler tatsız, dualar manasız, fikirler kayıp Düşünceler zincirlere vurulmuş, diller bağlanmış, Doğan güneş kırmızı, gün kara ve bulutlar ağlar şimdi… Adalet dil, din, ırk ve mezhep tanımaz Bugün doğuda Kürt, Alevi, Ermeni, Kuzeyde Laz,

Gözü peklik değildi, özlemek Delikanlılık etmek ise hiç değil, eğer mertlik ise söylemek Haykırmak bazen çare değil Gözünden sakınmak / sahibi olduğundan… Tütüyor uzakta, hiç sönmediğinden Uzuyor bakışlar, hiç sanki geçmemiş zaman Asi hala, sorsan can bedenler ayrılmadığından… Dudaklar nemli ve ıslak / arada kuruyan Yürek içten içe sarmal / birde meraklı Bir girdap tek

İlklerin ve oluşların özüdür T-NRI; Mazideki yeminlerin yükü Şimdilerin içinde bulunduğu hal Çocuklarımızın gelecekteki gülüşleri Sondan önce sevişmelerin busesidir… Her kul affet der T-NRIYA; Kul hesap vereceğinden af dileyebilir Kul ağlar ve içten temizlenir günah ve kirden Lakin bakanlar ve başkanlar; Devlet ağlama duvarı değildir başta isen… Son yıllarda bir söylem çıktı ortaya Önüne gelen

Düşmüşlerdi bir kere dünyaya Kimimin zikrine, kiminin fikrine Akıl haykırırdı essiz ve nadide bir örnekçe sine. Düş çıplak hatta nü Hoyrat ve çılgın, dönüşmek istercesine Gem tutmaz ve özgürlükçü firari. Var olma hissiyatı Var olabilme ümidi Var olunca ortaya koyabileceğiz bir aşk adsız. Henüz ağlamamışken Henüz sana ninni söylenmemişken Henüz sen bir şeylere anlam verememişken

Tarihe bir not alalım, beyaz ton sesinden “Ey Türk gençliği” diyen Atamın… Ve SİZ ülkemin gençliği bilin Özgürlük için yola çıkıldığında; 19. Mayıs’ta Samsun’dan Cephe de Sırt sırta veren ecdadın Kurtuluş savasında dökülen kanlarımızda din, dil, ırk, mezhep ayırmadı… Bir notadır; Anadolu’yu uyandıran; o çığlık” Karaoğlan nirede HA evlatlar” diyen ananın Tarih toprağa yazar beyaz

Bir yel seslenir bilinmezlerden Sen ey Abdal kulum Cahil dediğin kul Cahillikten nasibini alır da Sen ey Abdal kulum, bilmez misin? Bildiğin bilmediğimdir. Hiçlik oracıkta alaycı Gölgesinde hiçliğin arınmakta… Mehmet AYDEMİR   22.05.2021 SAAT 13:07 BİR SOHBETTEN KARELER…

Kanar, inceden bir sızı Uzar, bulutların ötesinde hür Tükenmez, hasrettir inceden kar altında saklı Can işte, suskun ve mağrur bakar… Gözlerin kapanır, ben düşünürüm Gözlerin yeşil veya mavi bakar, ben düşünürüm Uzar bakışların, inceden ben düşünürüm Sen hayal edersin sevgiliyi, ben diye düşünürüm… Düş emanet, hiç bilmediğin sırların hazinesinin bir parçası Düşler bir yumak, hiç

Bir söylem, bir kaide idi devletlik Görüş değil, Bir sağ veya sol benimsemesi de değil, Bir ana fikri temsil ederdi. “Babo” Devlet adamlığı ise namus, adamlık idi Hatayı kabul etmezdi, Sebebi evlatların bekler “Babo” gibi… “İhtarname çeken TÜRK halkı” Siz ey adamlar Ey kravatlılar Ey koltukların üstünde oturanlar, bilmez misiniz emanettir o; Tanrı vergisi nefes

Bir poyraz aldı seni benden Dalıp gittim yine dalgalara. Bekler insan, umuttan Umut eder, zamandan Zaman şimdi şu an hain, gaddar üstelik… Öldüm mü? Bilemedim Cimdik attım bir an bacağıma, canım acıdı. Böyle hissedermiş galiba insan, heyecandan Heyecan biraz sonraki, gelecek Gelecek dediğin bir muamma, en alasından Teslim oluyordu mana dalganın turkuazına ve koynuna şimdi…

Hep bir uğraş, Hep bir dört bilinmeyenli denklemdir, Arzu, his, aşk ve sevmek… Güzellik göreceli kavram; Kime göre… neye göre… Ruh diyordu üstat, Kimine göre içinde olan çocuk, hiç elini tutmadığın Kimine göre aradığı ruh ikizi… Aslında denklemi oluşturan mana; enerjiydi Arzu, istek, yaşam sevinci ve akışkan zaman… Eylem ve sonuç oradan, köse başından baksa